Requiem voor Gwenette Martha

Weer zo'n liquidatie - als er maar geen onschuldigen bij omkomen... Dat zal de reactie zijn van veel mensen. Maar er verdrietig van zijn, wie zou dat nu kunnen hebben?
Terwijl ik er wel een verdrietig gevoel aan overhoud. Niet dat ik hem heb gekend, maar toch houdt het me bezig. Waarom?

In de eerste plaats: hij zal ook een moeder hebben. Hij is niet oud geworden, dus waarschijnlijk leeft zijn moeder nog. Misschien zijn schoonmoeder. En waarom denken we niet aan vader, grootvaders, broers, zussen, verdere familie? Bloedbanden gaan via het hart...

Maar hij had ook vrienden. Veel vrienden door het geld, zo gaat dat in die kringen. Maar ook echte vrienden, die hem trouw bleven door dik en dun, die er altijd waren, omdat ze weten dat hij dat ook voor hen zou hebben gedaan. En nu is er alleen nog die lege plek. Een lege plek waar ik al eerder over schreef en waar The Ghetto over gaat.

Maar ik denk ook aan hoe hij nu herinnerd wordt: een geliquideerde crimineel. Alsof dat alles is wat hij was. Terwijl hij een mens was als ieder ander: armen, benen, een hoofd met twee ogen, een neus en een mond. Net als wij ademde hij en klopte zijn hart, zodat het bloed door zijn lichaam stroomde. En nu ligt dat bloed op straat en klopt zijn hart niet meer.

In een wereld die God heeft bedoeld was hij voor iedereen een trouwe vriend geweest, had hij veel leuke dingen georganiseerd, zou hij met zijn energie steeds weer nieuwe dingen hebben bedacht en was iedereen het erover eens geweest dat hij een verrijking is voor deze wereld. Maar al die kansen zijn voorbij omdat hij ergens een afslag heeft gemist, omdat zijn levenspad niet altijd over de legale wegen liep.

Had hij langer geleefd, zou hij dan keuzes hebben gemaakt waardoor zijn leven veranderde? Zodat hij ging lijken op die mens die God heeft bedoeld? Iemand die het goede voor heeft met alle mensen, een man van vrede? Die keuzes heeft hij niet meer kunnen maken omdat iemand anders besloot hem neer te schieten. Of als hij die keuzes had willen maken, dan hebben wij de tijd niet gekregen om daar het resultaat van te zien. Alle kansen werden hem ontnomen toen iemand hem zijn leven ontnam. En daarmee laat hij een lege plek achter.

Heb ik een te positief mensbeeld wanneer ik dit schrijf? Ik geloof dat God mensen kan veranderen. In de Bijbel wordt verteld over iemand die 40 was en een mens vermoordde, maar die veertig jaar later de leider van Gods volk werd.  Misschien is dat iets teveel gedroomd, maar ik had het Gwenette gegund om een goed leven op te bouwen waarin hij voor familie en vrienden een waardevol persoon had kunnen zijn. Misschien dat hij dan jongens had kunnen helpen een leven op te bouwen buiten de criminaliteit. Want ja, ik geloof in God, en dat maakt je tot een aarts-optimist, iemand van The Rose. En daarom ben ik verdrietig wanneer zo'n mooie droom weer eens aan stukken wordt geschoten.

Maar de belangrijkste reden is we: ik weet niet of Gwenette vrede met God heeft gevonden. Ik weet wel dat God dat heel graag had gewild. En daarom kies ik voor dit lied van de wachtende vader als een soort van requiem voor Gwenette Martha, één van de vele mensen voor wie God een Vader wil zijn.