Met die gedachte loop ik nu al tien jaar rond. Het was één van mijn eerste gedachten op 11 september toen ik de torens zag instorten, en het bleef bij me knagen. Zoals de christelijke kerk bijvoorbeeld na de tweede wereldoorlog of na het kolonialisme aan zelfonderzoek ging doen, zo verwachtte ik ook dat de Islam zoiets nodig had. Maar het kwam niet. Integendeel zelfs.
Sinds die tijd zijn moslims alleen maar harder gaan schreeuwen. Nooit heb ik een moslim gesproken die zich verontschuldigde voor wat mede-moslims doen. Altijd hoor ik dezelfde trotse taal, en zelden merk ik iets van schaamte.
Vaak wordt het verklaard aan de hand van volkseigenschappen. Marokkanen in een strakke dorpsgemeenschap opgegroeid zullen nooit de familie te schande maken, en daarom blijven ontkennen, ook wanneer al het bewijs op de camera staat. Maar dit gaat volgens mij dieper.
In de Islam wordt gesteld dat een moslim zonder zonde is. Toegeven dat er moslims zijn die fouten maken is daarom onmogelijk voor moslims. Vandaar dat ik denk om maar op te houden met mijn gedachte dat moslims een probleem hebben. Het is erger: de Islam heeft een probleem.
Gelukkig heb ik ook een paar moslimvrienden die mij af en toe uit de put halen. Zij helpen mij om alles weer wat te relativeren. En als we afscheid nemen, kan ik hen groeten met dezelfde woorden waarmee ze mij groeten: salam aleikum - vrede met u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Houd je aan de gewone regels van algemeen fatsoen. Anonieme reacties worden (meestal) verwijderd.