Amsterdam-Zuid, met de meeste miljoenen per vierkante meter, een jungle van beton en staal. Honderd meter verderop de Ring, nu even zonder file, de trein naar Schiphol, terwijl achter mij een vliegtuig (naar ik hoop) dezelfde bestemming heeft. Naast mij een sloot, en in die sloot word ik aangestaard door een fuut? Nee, een aalscholver!
Ik denk terug aan de jaren '70, toen ik als hobby had op zoek te gaan naar dieren in en rondom sloten. De aalscholver kende ik toen wel. Er was ergens in Nederland nog een kolonie met meer dan 100 broedparen. En ik zou hem ook zeker herkennen wanneer ik hem ooit zag. De typische afhangende vleugels als hij ergens op een paal zat. De kop boven het water, terwijl de rest van het lichaam bijna wegzonk. Eenvoudig te herkennen.
Als ik hem ooit zag - want de aalscholver was bijna uitgestorven. Net als alles wat ik in de sloot zou moeten vinden. In mijn boekjes stonden veel meer dieren dan ik aantrof. Maar in de paar jaren dat ik mijn hobby kon praktiseren trok dat sterk bij, de natuur herstelde zich van de DDT.
Het was mij aan deze sloot al meteen opgevallen: helder water, mooie waterplanten, hier zou veel leven in kunnen zitten. Maar toen ik die schollevaar zag! Opeens besefte ik hoeveel kansen we nog hebben. Als we maar willen, dan kan het! We kunnen beton en staal en voortjagend verkeer combineren met natuur. CO2-reductienormen, uitstootcijfers en die hele rataplan, als we de natuur maar de ruimte geven die zo nodig is kan het!
Ik keek naar de aalscholver. Hij keek even terug, en dook toen onder, op zoek naar een maaltje vis. Waarschijnlijk heeft hij een nest jongen te voeden. En met die aalscholver ging mijn pessimisme kopje onder. De zon scheen boven Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Houd je aan de gewone regels van algemeen fatsoen. Anonieme reacties worden (meestal) verwijderd.