Altijd pijnlijk om toe te geven: ik stond erbij, keek ernaar, en ik deed niets. hoe kun je dat verantwoorden aan je kleinkinderen, die met ongeloof in hun ogen je aankijken.
Dat gevoel heb ik me vroeger wel eens proberen voor te stellen wanneer het bijvoorbeeld ging om de Jodenvervolging in de tweede Wereldoorlog. Hoe konden zoveel mensen dat laten gebeuren? Later kreeg ik dat gevoel bij mensen die in de tabaksindustrie hebben gewerkt: ze wisten toch dat mensen dood gingen aan die rook. Ik heb het me afgevraagd wanneer mensen zich verzetten tegen een rookverbod in de horeca.
Maar ik verbaas me tegenwoordig over het gemak waarmee de politiek verdedigt dat de maximumsnelheid naar 130 zou mogen op de snelwegen. Aptroot van de VVD haalde zelfs een Deens onderzoek aan waaruit zou blijken dat het aantal verkeersdoden daardoor zou dalen. Uit dat onderzoek heb ik alleen maar kunnen concluderen dat het aantal doden op de trajecten met een maximumsnelheid van 130 steeg. En alle andere onderzoeken (wat als, factsheet) wijzen op hetzelfde: meer verkeersdoden, meer doden door de gevolgen van verkeer.
Conclusie: we weten het, maar niemand doet er wat aan - want we houden zo van die auto en dat gaspedaal. En ooit moeten we het aan onze kleinkinderen uitleggen.
Ooit landde er een Ufo op de aarde. De wezens die eruit kwamen hadden een prachtig cadeau voor ons: een middel om de aarde kleiner te maken en waardoor ieder mens van ongekende vrijheid kon genieten. De prijs? Slechts 1 miljoen mensenlevens per jaar. Het antwoord van de mensheid op dit aanbod was natuurlijk een hartgrondig nee, en de aliens werden met hun Ufo van deze wereld verbannen. Helaas is het slot van dit verhaal een sprookje. Dat van die miljoen doden is wel waar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Houd je aan de gewone regels van algemeen fatsoen. Anonieme reacties worden (meestal) verwijderd.