Een Jehova's Getuige, nu stond ik bij hem aan de deur. Ik was bezig collectanten te werven voor het Nederlandse Rode Kruis en had niet zo snel in de gaten dat meestal hij het was die een voet tussen de deur kwam steken. Hij had zijn antwoord paraat: "Weet u wel hoeveel die directeur verdient? Je eerste twee jaardonaties gaan naar zijn salaris, daarna pas gaat er geld naar het doel." Ik dacht dat ik voorbereid was door te vertellen dat de directeur ver onder de geldende normen zat, maar de directeur van de Jehova's Getuigen schijnt op het minimum te zitten. Natuurlijk had ik moeten antwoorden dat dat wel blijkt uit de manier waarop zij met hun personeel omgaan, getuige al de bittere verslagen van ex-getuigen. Maar daar ben ik nog niet gehaaid genoeg voor - anders dan de gehaaide getuigen. Het gaf mij wel een wat bitter gevoel, waarschijnlijk omdat het bij kerkmensen not done is tegenover anderen op te scheppen dat je genoeg doet omdat jouw kerk de beste is.
Even later stond ik bij een moslim aan de deur, waarschijnlijk eerste generatie Turkse Nederlander. Hij legde mij in moeizaam Nederlands uit dat hij in zijn moskee al geregeld gaf. Ik legde hem uit dat het nu ging om andere mensen te laten geven door met een collectebus langs de deur te gaan. Hij kwam niet verder dan een paar keer te herhalen dat hij aan zijn moskee gaf, waarop ik probeerde uit te ;leggen dat het Rode Kruis samenwerkt met de Rode Halve Maan. Ook mijn argument dat het erom ging andere mensen uit de buurt iets te laten bijdragen was bij hem aan dovemansoren gericht. We begrepen elkaar niet. Hij vond dat hij genoeg deed door aan de moskee te geven, terwijl ik zo gewend ben aan de geseculariseerde samenleving en de fatsoensnormen die daar gelden, dat het niet in mijn hoofd opkomt om te gaan opscheppen over wat mijn kerk doet - dat is een privézaak die anderen niet aangaat en waar ik me over stil moet houden. Maatschappelijke betrokkenheid moet juist in je eigen buurt blijken.
Interculturele gevoeligheid blijft lastig. In Nederland zijn we altijd aan het bijleren, en aan de negatieve reacties op Jehova's Getuigen kun je telkens weer merken hoezeer die achterlopen op het gebied van sociale gevoeligheid. In mijn waarneming lopen moskeeverenigingen in Nederland nog verder achter dan het Wachttoren Genootschap. Als mijn ervaringen overeenkomen met de werkelijkheid dan hebben moskeeën nog een grote achterstand weg te werken bij hun achterban wat betreft sociale gevoeligheid en maatschappelijke betrokkenheid. Of zou het een kwestie zijn van het christelijke adagium dat je iedereen moet helpen, ongeacht zijn of haar achtergrond? Gezien de maatschappelijke inzet van veel christenen neig ik naar het laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties zijn welkom. Houd je aan de gewone regels van algemeen fatsoen. Anonieme reacties worden (meestal) verwijderd.