Wat leven we in een klein landje: discussies op de vierkante millimeter, en weigeren verder te kijken dan de neus lang is. En vooral geloven in alle mooie verhalen over hoe goed wij zijn. Misschien wel zo slim, want als je echt gaat nadenken, dan smelt je nationale trots als sneeuw voor de zon.
Als jongetje las ik oorlogsboeken, waarin Nederlanders "goed" waren en NSB-ers en Duitsers "fout". Vrijwel iedereen deed mee in het verzet, en samen hielpen we de Joden de oorlog door.
De waarheid bleek iets anders te zijn. Toegegeven, er waren Nederlanders die zich inzetten voor de Joden. Er waren er zelfs die hun leven offerden. Maar tegenover elke Nederlander die "goed" was, stonden er duizend die maar één zorg hadden: hoe kom ik de oorlog door? En die het niets kon schelen dat hun Joodse buren opeens weg waren. Maar dat zij hun meubels achterlieten vonden ze wel aardig. Maar die meubels na de oorlog weer teruggeven? Laten ze blij zijn dat ze nog leven!
Toen ik opgroeide begon de desillusie te dagen: 80% van onze Joden was onder onze ogen gedeporteerd. Ik leef in een land van lafaards en jodenhaters. Hoe de verhouding tussen die twee precies ligt weet ik niet, maar ik weet wel dat zij achteraf gezien niet "goed" waren. Dat geeft mij een erg "fout" gevoel. Een excuus aan het Joodse volk zou daarom wat mij betreft een stap in de "goede" richting zijn...
Maar beste Ben, waarom zou je je verantwoordelijkheid willen nemen voor het verleden van je land? Niemand mag op grond van zijn afkomst, geslacht of ras iets bezitten, een verplichting of een schuldgevoel hebben...
BeantwoordenVerwijderen