Donor geworden...

Sorry, je zou het misschien denken, maar ik ben geen donor geworden. Sinds 1982 droeg ik eerst een donorcodicil bij me, en tegenwoordig een bewijs van registratie in het donorregister. Postuum wil ik namelijk best donor zijn. Maar nu al donor worden, dat is voorbehouden aan een zeer selecte groep van zeer bewogen mensen, die belangeloos een nier afstaan, of soms een stuk van hun lever, om andere mensen een nieuwe kans op een beter leven te geven. Dat vind ik pas echte donoren,. En dat ik me heb laten registreren om na mijn dood een stukje van mijn lichaam in een ander lichaam te laten doorleven om zo iemand een nieuwe kans op een goed leven te geven, dat vind ik vanzelfsprekend. 
O ja, ik ben ook nog bloeddonor. Een maal per maand bloeddruk en Hb laten bepalen, een half uurtje lekker ontspannen liggen, een naald in de arm, tijdschrift erbij, en achteraf koffie met een lekkere koek, dat is pas een manier om donor te zijn. Maar eigenlijk net zo vanzelfsprekend als die andere manier, na je dood.

klere(n)zaak

BMI - Body Mass Index, 23,5 in mijn geval. Het mag van de dokter ergens tussen 19 en 25 zijn, dus ik val nog binnen de marges, al nader ik de bovengrens. Nog 6 kilo erbij, en ik ben op het randje. 
Afgelopen week had ik een ander gevoel. Ik paste broeken in een klere(n)zaak. (De haakjes staan er om te laten merken dat dit geen hobby is voor mij.) Er zijn allerlei soorten maten. Ik weet dat ik in de buurt van 52 moet kijken. maar vreemd genoeg waren er ook broeken met maat 26. Liliputtters? Nee, bepaald niet. Een broek maat 26, daar pas ik twee keer in. Alleen de lengte, die is van mij. 
51, zo wist ik mij te herinneren. Maar waar is die toch? Maat 52 pas ik anderhalf keer, dus ik had een lengtemaat nodig. De verkoopster legde mij uit: dat heet tegenwoordig 102. Ben ik nu 102? Ik heb Abraham nog niet eens gezien. Nee, 102 is te kort voor mij. 104 dan? Die zat geweldig... qua lengte. Maar die buik! Ik pas die broek pas wanneer ik minimaal BMI 26 heb. 
Thuis heb ik mezelf maar op dieet gezet: 2x per week McDonalds. En nooit meer op de fiets naar mijn werk. En een biertje, 6 bitterballen en één zak chips per avond, terwijl ik voor de tv hang. Want stel je voor dat ik straks echt een broek nodig heb. Dan wil ik toch wel minstens in zo'n lengtemaat passen.